سنگ بازالت از گروه سنگ های آذرین(آذرین بیرونی)است که بازمانده فعالیت های آتش فشانی است و در ایران به وفور وجود دارد.بازالت سنگی متراکم و سخت است که به رنگ های گوناگون در طبیعت یافت می شود.این سنگ بعد از گرانیت فراوان ترین سنگ آذرین است. سنگ بازالت به صورت کوپ و سنگ فراوری شده در کف سازی پیاده رو ها جدول خیابان ها و به صورت چرمی یا ساییده برای نمای ساختمان ها کاربرد دارد.
کاربرد های دیگر آن به عنوان پشم شیشه و در سنگ فیزیوتراپی به جای تشک برقی است. سنگ بازالت تمام بلورین.نیمه بلورین و گاهی شیشه ای است که دارای بافت آفانیتی می باشد کم بودن میزان سیلیس باعث می شود تا بازالت گرانروی کمی داشته باشد و به همین دلیل گدازه های بازالتی بر روی زمین میتوانند سطحی تا حدود بیست کیلومتر را بپوشاند.فراوانترین کانی های سازندهاین سنگ عبارتند از الیوین،پیروکسن،و پلاژیوکلاز.
تحقیقات آزمایشگاهی و میدانی در ساختار بازالتی رود کلمبیا در آمریکا نشان داده است که دی اکسید کربن تزریق شده در سنگ بازالت با مواد معدنی توده سنگ ترکیب شده و ترکیبات کربناتی مانند آنکریت ایجاد می کند و از انتشار دی اکسید کربن(که یکی از گاز های گلخانه ای است)در اتمسفر جلوگیری میکند.
منابع:
- مرکز اطلاعات عایق های حرارتی ایران بایگانی شده در 2مارس2009 توسط wayback Machine
- پژوهشسرای دانش آموزی نواندیشان سیرجان بایگانی شده در 9دسامبر2008توسط Wayback Machin
- Storing carbon dioxide underground by turning it into roc
- American chemical society
